Prolog.

Prolog.

                Okno otworzyło się gwałtownie, gdy zawiał silniejszy wiatr. Uderzyło o ścianę, zrzucając przy tym wykonaną z porcelany figurę Merlina, leżącą jeszcze chwilę temu na parapecie. Rozbiła się głośno, a hulający wiatr ciągle powodował, że okienko uderzało o szarą ścianę, której farba w niektórych miejscach odpadała. Cały pokój był mały; koło okna znajdowało się podniszczone, drewniane łóżka, zasypane pościelą. Zaś naprzeciw łoża widoczny był kulawy stolik, wykonany z jasnego, akacjowego drewna. Na nim leżała różdżka, a koło niej fotografia z uśmiechającą się kobietą. Zdjęcie jednak zleciało po chwili ze stolika, z powodu wiatru, niczym ulotne wspomnienie.

- Znowu… - zabrzmiał szorstki, nieprzyjemny głos. Z góry pościeli wyrwał się mężczyzna; nieco gruby, z  bladą twarzą i przenikliwymi, smutnymi, szarymi oczami. Jego buzia wyrażała tylko cierpienie oraz smutek, z domieszką złości. Mężczyzna ten miał nos, który wyglądał na niedawno złamany i bliznę rozciągającą się od brwi do jego warg. Wyglądał na sześćdziesiąt lat. Spojrzał się na okno i zamknął je, z widocznym grymasem na buzi. Po chwili skierował wzrok na figurkę Merlina, a raczej pozostałości z niej, leżące na ziemi.

- I tak miałem ją wyrzucić… - powiedział po chwili. – Ale ona…ona...tak lubiła tę figurkę.

                Popatrzył się na zdjęcie, które również leżało na ziemi. Podniósł je i ucałował śmiejącą się kobietę.

- Niedługo się zemszczę, koch…

                Przerwał, słysząc głośne kroki,  zmierzające w stronę drzwi jego izby. Przeklął głośno, gdy do jego uszu dobiegł znajomy głos. Wziął szybko różdżkę do ręki, gdy drzwiczki otworzyły się z hukiem. Już przymierzał się do rzucenia zaklęcia, gdy został potraktowany „Crucio”. Upadł na ziemię, a z jego rąk wyleciała różdżka, tocząc się wprost do błyszczących mokasyn mężczyzny, który wstąpił do pokoju. Wziął ją do ręki i wyszczerzył brudne zęby. Jego twarz była pokryta znamionami, wargi peszyła blizna, a oczy wyrażały agresję. Silną agresję.

- Myślałeś Cormacku, że mnie pokonasz swoją niby, potężną magią? Twoja siostra także przegięła…O, co my tu mamy… - Rzucił jeszcze drugie „Crucio” w stronę mężczyzny i rzucając jego różdżkę za drzwi, podniósł fotografię śmiejącej się kobiety. Splunął na nie, a wijący się z bólu Cormack, bo tak został nazwany, zaczął rzucać przekleństwami, ze łzami w oczach.

- Zamknij się…Czas wyrównać rachunki! Niby najlepszy uczeń Slytherinu, współpracujący ze Srebrnym Wężem, po śmierci Czarnego Pana…A później zostawiłeś go i oszukałeś nas wszystkich! Myślałeś, że jak przybędziesz do tej swojej opuszczonej chatki w środku lasu, to nikt cię nie znajdzie!  Nie pamiętasz swojej przysięgi? Głupcze…Skończysz jak Twoja plugawa siostrzyczka! – Śmiejąc się, mężczyzna rzucił jeszcze dwa razy „Crucio”, a Cormack płakał z bólu, który przeszywał jego ciało; każdy mięsień, każdą kości, nawet oczy zaczęły go piec. Po chwili znęcający się wykrzyczał „Avada Kedavra” i z jego różdżki wystrzelił promień zielonego światła. Cormack zastygł w bezruchu. Jego ciało przestało się ruszać. Sprawca wyszedł z chatki, nad którą unosił się zielony dym. Wyskoczył w powietrze i zniknął.